หนักอกหนักใจอะไร? กับคำนินทา

หนักอกหนักใจอะไร? กับคำนินทา

๏ อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ
รดล้างง่ามนิ้วตีนแล้วระเหย
เปียกบ้างแฉะบ้างปล่อยละเลย
อยู่เฉยๆน้ำเหือดแห้งหายไปเอง
อันนินทากาเลเหมือนเทแกลบ
เซ็งแซ่แสบแก้วหูระคายขวัญ
เยียบแกลบแสบเท้าระคายคัน
เคืองระคันบาทาและง่ามตีน
อันนินทากาเลเหมือนเทส้วม
เก็บขี้รวมหอบขี้ไว้ย่อมจะเหม็น
โยนขี้ทิ้งขี้หายคลายประเด็น
ย่อมไปเหม็นปากเน่าของเขาเอง

๏ ผู้ไม่ถูกนินทา                     ในโลกานั้นไม่มี
ปากเขาเน่าอัปรีย์                   เสนียดมีในปากคน
อ้าปากพันพ่นพิษ                  แสลงจิตคิดยินยล
อบอวนชวนสัปดล               ต้องรู้ทนหลีกดมไกล
หมาเห่าให้นิ่งเสีย                  ปากตัวเหี้ยตัวจัญไร
เห่าหอนเซ็งแซ่ไกล              ปากหมาไซร้ใช่ปากคน
สุรเสียงเพียงเข้าหู                 พินิจดูปวดสิรสา
เล่าขวัญและนินทา                สิเน่หาซึ่งฝ่าตีน
เล่าไปกระไรเสีย                   มิเสียเบี้ยบ่เสียทอง
ขี้นั้นจะไหลนอง                   ท่วมสนองปากเขาเอง
ใส่ใข่ลงในโจ๊ก                      เสียงสับโขลกโบกบรรเลง
เสนาะเพราะวังเวง                ครึกครืนเครงเพลงนินทา
เล่าลือละอืออึง                      ขวัญลอยถึงสรวงนภา
สนั่นกันทั้งฟ้า                        สนั่นหล้าทั่วแดนดิน
วัวควายนั้นเคี้ยวเอื้อง           รื้อเล่าเรื่องไม่รู้สิ้น
พิรี้พิไรให้ราคิน                     ทั้งติฉินทั้งนินทา
สำรอกถ้อยวิจิตร                   อยากสนิทที่บาทา
หมัดตรอกหยอกลูกตา          ปิดวาจาด้วยฝ่าตีน
ถูกผิดเรารู้คิด                         อย่าพิชิตคำนินทา
พูดตอบเสียเวลา                    อย่านำพาด้วยกำลัง
ปิดหูให้รู้ปิด                           ปิดสนิท ณ ดวงตา
ปิดปากปิดวาจา                     มิต้องหาเรื่องใส่ใจ
ลอยไปแล้วลอยมา                เสียงวาจาก็จางหาย
เข้าหูขวาออกหูซ้าย               แล้วมลายห่างหายไป
ปากอีแร้งปากอีกา                 อย่าสรรหามาหนักใจ
หนักอกหนักหทัย                 หลีกให้ไกลอย่าพบพาน
คำเน่าสกปรก                        คำโสโครกอย่าคิดฟัง
ปล่อยเขาขุดหลุมฝั่ง              เอาดินทั่งทับถมตน
นัตถิคือไม่มี                           โลเกนี้ในสากล
อนินทิโตตน                          เกิดเป็นคนไม่พ้นนินทา ฯ

นตฺถิ โลเก อนินทิโต
เยเนว เอโก ลภเต ปสํสํ
เตเนว อญฺโญ ลภเต นินฺทิตารํ
เสโล ยถา เอกฆโน วาเตน น สมีรติ
เอวํ นินฺทาปสํสาสุ น สมิญฺชนฺติ ปณฺฑิตา
ผู้ไม่ถูกนินทาไม่มีในโลก
เหตุอย่างหนึ่ง อาจทำให้คนหนึ่งได้รับการสรรสริญ
เหตุอย่างเดียวกันอาจทำให้อีกคนได้รับการนินทา
ภูเขาหินแท่งทึบ ไม่สั่นสะเทือนเพราะลมฉันใด
บัณฑิตย่อมไม่หวั่นไหวในนินทาและสรรเสริญฉันนั้น

                                                                        ธรรมจิต สวัสดี

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น